Εξαιρετικό άρθρο του Χρήστου Σταθόπουλου που γράφει για την ιστορία της μικρής Άννυ, που πάγωσε το πανελλήνιο με την εξέλιξή της και... αναρωτιέται για την τύχη και την τιμωρία του υπανθρώπου που την κατακρεούργησε.
Από την αρχή μύριζε η ιστορία. Βρώμαγε. Έβλεπες τη μάνα και καταλάβαινες. Ή μάλλον, υποψιαζόσουν χωρίς... αποδείξεις. Οι ενδείξεις που θύμιζαν την υπόθεση Δουρή, σε έκαναν να μη θες να το πιστέψεις, διότι όσο γύριζε στο μυαλό σου, τόσο βεβαιωνόσουν ότι το παιδί το «έφαγαν», όπως λέμε στην καθομιλουμένη.
Για να είμαι ειλικρινής, δε το είχα φανταστεί αυτό. Έλεγα «το πούλησαν το παιδί». Ποιος άρρωστος να φανταστεί αυτή την εξέλιξη; Ούτε καν στην τριλογία του Χάνιμπαλ Λέκτερ είδαμε κάτι τέτοιο. Ο ψυχασθενής γιατρός επέλεγε ενήλικα θύματα, όχι τετράχρονο αγγελούδι.
Ενα κοριτσάκι που δεν πρόλαβε να παίξει, να κάνει φίλους παιδικούς, να την πάνε στο νηπιαγωγείο, να πει τις πρώτες προτασούλες του, να πάει σε μια παιδική γιορτή, να πάρει το χαμόγελο που δίνει μια τέτοια ψυχή.
Είμαι πατέρας ενός μικρού αγοριού κι αυτά πονάνε στην ψυχή. Τόσο, που... φοβάμαι για τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις μου. Δεν έχετε φοβηθεί ποτέ με τις σκέψεις σας; Κάποιοι, σίγουρα ναι. Για τέτοιο πράγμα μιλάω. Να σκέφτομαι ποια τιμωρία αξίζει σε αυτό το κτήνος και να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από την οργή και το εσωτερικό βρισίδι.
Να σκέφτομαι τι θα κάνω αν πειράξει κανείς μια τρίχα από τα μαλάκια του δικού μου, και να ξυπνάει μέσα μου... ο Χάνιμπαλ. Τρελό ε; Ναι, ίσως και παρανοϊκό. Ίσως αυτοί που έχουν παιδάκια, που τα φροντίζουν και αγχώνονται γι' αυτά μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό με τόσα που συμβαίνουν ακόμα και στο σχολείο, να πιάνουν τις συχνότητές μου.
Αυτοί που δε θα με «πιάσουν» σίγουρα δεν είναι γονείς. Γι' αυτό και δεν ακούω κουβέντα από όσους... με συμβουλεύουν για το παιδί μου, χωρίς να έχουν ιδέα τι θα πει παιδί και τι ευθύνη κουβαλάς για μια ζωή, αλλά και για την κοινωνία την ίδια.
Για να μη μακρυγορούμε, διότι ακόμα δε μπορώ να πιστέψω όσα βγαίνουν στη δημοσιότητα, συζητούσαμε εδώ με τους συναδέλφους στο SDNA, ποια είναι η τιμωρία που του αξίζει; Τι πρέπει να γίνει με έναν τέτοιο τύπο που κατά τύχη περπατάει με δύο πόδια κι όχι με τέσσερα σαν τα σαρκοφάγα της ζούγκλας, που ακόμα κι αυτά σκοτώνονται για λόγους επιβίωσης. Αυτός τι λόγους έχει να σφάξει τον άγγελο;
Τι πρέπει να γίνει τώρα με το τέρας; Πώς το εξημερώνεις, πώς του δίνεις να καταλάβει τι έκανε; Τον πετάς σε ένα κελί και τον ξεχνάς; Του κάνεις ό,τι έκανε; Τον καταδικάζεις ισόβια; Τον καταδικάζεις με 368 χρόνια, όπως γίνεται στην Αμερική για να μη βγει ποτέ από τη φυλακή, εκεί που θα τον περιλάβουν τα καλά παιδιά που... αυτοκτόνησαν και τον Δουρή; Τι στο καλό κάνεις για να απονείμεις δικαιοσύνη, για να ησυχάσει η ψυχούλα της μικρής, για να τον σωφρονίσεις, για το δημόσιο αίσθημα, για τον παραδειγματισμό;
Πραγματικά δεν έχω απάντηση. Σε σημείο που να... δικαιολογώ τα πάντα. Έως και τις μεσαιωνικές τιμωρίες. Διότι αν το καλοσκεφτείτε, πολλά έχουν μείνει ίδια από τότε. Το αμπαλάζ αλλάζει και το ημερολόγιο...
ΥΓ. Οφείλω μια διευκρίνιση, έπειτα από μια εύστοχη παρατήρηση μιας Φίλης μου, που δε μ' αφήνει να πω το όνομά της, γιατί πολύ απλά είναι σοβαρή, και μου είπε ό,τι μου είπε, για πάρτη μου. Με την οποία Φίλη μου, έχουμε καιρό να τα πούμε, αλλά είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που πάντα τη σκέφτεσαι και ξέρεις ότι σε σκέφτεται. Γιατί είναι Ανθρωπος και Φίλη, ξαναλέω. Η διευκρίνηση, λοιπόν, που κάνω έχει ως εξής και αφορά το σημείο για τις «συμβουλές» όσων δεν έχουν παιδιά. Ασφαλώς και κάποιος που σε αγαπάει και σε εκτιμάει έχει τη δυνατότητα και την καθαρή ματιά να σου πει αυτό που δε βλέπεις. Εξυπακούεται και οφείλω να το σεβαστώ και να επισημάνω την παράλειψή μου, διότι σε καμία περίπτωση δεν είχα σκοπό να τους τσουβαλιάσω όλους. Η αναφορά μου «πήγαινε» στους γνωστούς ενοχλητικούς, ξερόλες που όσο είναι έξω από το χορό, τραγουδούν όλα τα σουξέ. Και μόλις τον σύρουν (τον χορό), γίνονται χειρότεροι.
Ιδού, λοιπόν, η παρατήρηση της (πόσο τυχερός είμαι) Φίλης μου:
«Εγώ καταλαβαίνω πώς νιώθεις, κι ας μην έχω παιδί. Χρήστο, δεν έχει σημασία, πίστεψέ με. Τα αγαπάω και σκοτώνω ακόμα και για το δικό σου παιδί. Και δεν είμαι η μόνη. Σίγουρα δεν νιώθω την αγωνία σου. Μόνο που προσπαθώ, όμως, μ' αρρωσταίνει. Και τις "συμβουλές" μην τις αξιολογείς με βάση την οικογενειακή κατάσταση του καθενός. Επειδή αγαπάω τα παιδιά, πολλές φορές έχω επισημάνει πράγματα σε γονείς, πράγματα που είδα με πιο καθαρή ματιά... απ' έξω. Και έπεσα μέσα όλες τις φορές. Τα επισήμανα όχι για να το παίξω έξυπνη. Απλά, τα είδα. Στα ματάκια τους, στη συμπεριφορά τους. Κάποια σημάδια, που είναι πολύ φυσιολογικό να μην διακρίνει πάντα κάποιος γονιός, γιατί τα ζει κάθε μέρα και παύουν να είναι "σημάδια". Γίνονται "συμπεριφορά", "ιδιοσυγκρασία", "παραξενιά". Η συνήθεια που λες "έτσι ήταν πάντα...". Λογικό. Όλοι το παθαίνουμε με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας. Μην υποτιμάς, λοιπόν, μια πιο ψύχραιμη ματιά. Αρκεί να ξέρεις ότι αυτό που θα σου πω, το λέω με αγάπη. Κυρίως για το παιδί. Και σεβασμό προς τον γονιό...».
Προσωπικά, μόνο ευχαριστώ έχω να της πω κι ότι μου λείπει. Κι ότι θα πιούμε τις μπύρες που λέμε εδώ και καιρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου